Μέσα στην αναστάσιμη περίοδο στις πρώτες Κυριακές έχουμε εμφανώς τον εορτασμό της Αναστάσεως του Χριστού, (η ίδια η Ανάσταση το Πάσχα, την παρουσία του Χριστού και την ομολογία του Θωμά, την εμφάνιση στις Μυροφόρες) αλλά στην συνέχεια εορτάζουμε το ίδιο γεγονός, αλλά σε σχέση πλέον με μας, μέσα από τις περικοπές του παραλύτου, της Σαμαρείτιδος και του τυφλού.
Έναν παράλυτο για 38 χρόνια θεραπεύει ο Χριστός με το λόγο του σήμερα. Έναν παράλυτο που στην ερώτηση του Χριστού αν θέλει να γίνει καλά, απαντά ότι δεν έχει κάποιον άνθρωπο να τον βοηθήσει να μπει στο νερό όταν πρέπει. Και εδώ, έρχεται στο νου μου η εικόνα του άλλου παράλυτου που τον μετέφεραν τέσσερεις που δεν δίστασαν να χαλάσουν τη στέγη και να παρουσιάσουν τον ασθενή μπροστά στο Χριστό! Και τότε ο Χριστός, βλέποντας την πίστη των τεσσάρων θεραπεύει τον παράλυτο και σήμερα βλέποντας την μοναξιά του τον θεραπεύει για να του δείξει πως δεν είναι πλέον μόνος του. Έχει φίλο, αδελφό, πατέρα, έχει προπαντός ΘΕΟ που τον αγαπά, ενδιαφέρεται γι΄ αυτόν, θυσιάζεται γι΄ αυτόν, για τον καθένα μας προσωπικά.
Είχαμε πει άλλοτε, πως για την μοναξιά του είχε μερίδιο ευθύνης και ο παράλυτος. Μάλιστα ο εγωισμός του που τον αποξενώνει από τους άλλους, μπορεί να ήταν και η αμαρτία του για την οποία του κάνει λόγο ο Χριστός. Και ο εγωισμός προεκτεινόμενος στη σχέση μας με το Θεό οδηγεί και στην απιστία. Έτσι ο άνθρωπος παύει να τροφοδοτείται με δύναμη, με υπομονή, με ελπίδα, με αγάπη και σιγά – σιγά παραλύει και ψυχικά, πνευματικά, και πολλές φορές και σωματικά (χάνει την υγεία του) και γίνεται «άταφος νεκρός».
Ας πιστέψουμε, ας εμπιστευθούμε τον Αναστημένο Χριστό και τότε θα σηκώνουμε και το κρεβάτι μας και κάθε πειρασμό και κάθε δοκιμασία!!!
